Tachtig is prachtig zegt het spreekwoord, maar als je als 81 jarige nog een twee uur durende set van 18 nummers kan vol drummen, bestaat er maar één woord voor: machtig. Waar Corona vorig jaar roet in het eten strooit voor de tachtigjarige viering van ‘s lands, misschien wel ‘s werelds “oudste” live performing blues drummer, Walter Cuyvers, wordt het vandaag dubbel gevierd, met een vurig concert van de ambiance bluesband Chilly Willy.

Meer dan 25 jaar geleden, aan de andere oever van de Demer, in Zichem, trekt Chilly Willy zich voor het eerst uit de swamps van de Demerbroeken en laat ze de eerste bluesnoten door de vallei galmen. From New Orleans to Chicago and far beyond, ook vanavond swingt de band onder leiding van de charismatische frontman Huibbe als een feestelijke tiet. De lachende gezichten op het podium spreken boekdelen. Op kop een volop genietende Walter, die al de eer en feestelijkheden dankbaar ter harte neemt. Als letterlijke kers op de taart, mag hij als eerste proeven van de wondermooie cake, met dito geglazuurde foto, ter attentie van zijn viering.

Een viering? En wat voor één. Als opwarmer mag AC & Smokey Pete ons klaarstomen. AC, aka Alain Counye moet echter noodgedwongen forfait geven wegen familiale omstandigheden, maar met Lazy Horse, aka Raf Timmermans als waardige vervanger, krijgen de songs een verfrissende insteek op mandoline en Dobro. Met letterlijk stampende blues covers als Rory Gallagher’s “Going To My Hometown”, een ook op mandoline rockende klassieker van The Rolling Stones “Honky Tonk Woman” of met een swingend “Shake Rattle & Roll”, wordt Den Hemel perfect op de juiste temperatuur gebracht.

Wie Chilly Willy Loony Goony and The Free American Hippy Blues Street Fruits op het einde van de avond nog in één adem kan uitspreken, zoals frontman Huibbe, zit goed in vorm. Nochtans geeft deze charismatische Averbodenaar zich volledig vanaf het eerste moment en zweept hij gesticulerend en dansend zowel het publiek als zijn bandleden op en zet hij zijn vrienden daarbij ook in de kijker bij een solo. Vanaf de opener, het funky en swingende “New Orleans”, zit de sfeer er goed in. Niet voor niets roept Huibbe op zijn Facebookpagina op tot “Put On Your Gancing Shoes Tonight !”. Mondharmonica fenomeen, Gerry “Dizzy” Allaerts, speelt daar perfect op in met opzwepend smoelschuifwerk, zoals in “Wish You Would” van Billy Boy Arnold of een emotioneel geladen trager nummer als “Help Me” van Sonny Boy Williamson, één van de lievelingsartiesten van Chilly Willy. Samen met andere klassieke blues grootheden zoals Lester Butler, Howlin’ Wolf of Muddy Waters, kennen ze hun
klassiekers.

Trage nummers zijn eerder de uitzondering bij een ambiance groep als Chilly Willy. Maar als ze er eentje spelen is het ook raak, zoals het met pakkende gitaarsolo’s van Dirk “Pizz” Piselé en Dirk “Calvin” Cuypers doorkruiste “No Fighting”. Niet voor lang echter, want “Born Blind” van Sonny Boy Williamson zet de tent op zijn kop, maar dient enkel als aanloop voor Slim Harpo’s voortrazende “Hip Shake” en een luidkeels door het publiek mee gescandeerd “Got My Mojo Working” van de legendarische Muddy Waters. Een drummende Walter glundert bij al dat enthousiasme en tovert dikwijls, zelfs met gesloten ogen, een lach op zijn gezicht, volledig in de flow van de blues.

Een special guest mag bij zulke gelegenheid natuurlijk niet ontbreken en met Lazy Horse is die nog niet van de minste. Raf laat zijn Goldtop gedreven sliden en gaat schitterend in duel met de mondharmonica van “Dizzy” Gerry Allaerts in “Hoochie Coochie Man” en “Checkin’ up My Baby”, dat drijft op een strelende shuffle van drumwonder Walter en de pompende basnoten van Hans Hazenbosch.

Ondertussen is Walters taart al lang geproefd en krijgt hij een welverdiend daverend applaus van een volle zaal. Stoppen op 81? Geen denken aan. De lijm en het recept van Chilly Willy pakt nog steeds, meer nog, hij wordt steeds maar hechter. Op naar de negentig en het Guiness Book Of Records, Walter!

Yvo Zels